Acanthophis antarcticus - zdradnica śmiercionośna
Stan prawny
| Aneks UE: | Nie jest w Aneksie UE |
| Ochrona w Polsce: | Brak danych |
| Gatunek niebezpieczny: | Nie |
| CITES: | Nie jest na liście CITES |
| Gatunek inwazyjny w Polsce: | Nie |
Skale
| Trudność: | Brak danych |
| Dostępność: | Brak danych |
| Siła jadu: | Bardzo silny jad |
0. Acanthophis antarcticus - zdradnica śmiercionośna
1. Acanthophis antarcticus - zdradnica śmiercionośna
Gatunek |
|
| Nazwa gatunkowa: |
Acanthophis antarcticus (SHAW, 1802)
|
Nazwa polska
|
Zdradnica śmiercionośna |
Nazwa angielska
|
The Common Death Adder |
Nazwa niemiecka
|
Die Todesotter |
| Występowanie |
Australia, Papua-Nowa Gwinea
Powiększenie mapy |
| Biotop | Zamieszkuje otwarte tereny leśne, zarośla i wrzosowiska. Zazwyczaj leży zwinięta wśród opadłych liści. |
| Aktywność | Nocna |
| Dymorfizm płciowy | Dymorfizm widoczny, patrz zakładka Wygląd samca oraz Wygląd samicy |
| Dawka jadu | średnio 45 mg |
| LD50 dożylnie | 0.25 mg/kg |
| LD50 podskórnie | 0,338 mg/kg |
| Środowisko życia | Gatunek naziemny |
| Informacje wstępne | Zdradnice smiercionośne dorastają do 1 m długości. W odróżnieniu od reszty przedstawicieli Elapidae zamieszkujących Australię mają bardzo krępą i muskularną budową ciała. Ubarwienie jest zróżnicowane. Ciało naprzemiennie pokrywają jaśniejsze i ciemniejsze pierścienie o zygzakowat... zaloguj się, aby czytać więcej |
| Wygląd samca | Mniejszy i smuklejszy od samicy. |
| Wygląd samicy | Dłuższa i masywniej zbudowana. |
| Żywienie | Drobne ssaki, ptaki i gady są podstawą jej diety. Jest biernym drapieżnikiem. Poluje z ukrycia, polegając na swoim maskującym ubarwieniu. W celu zwabienia niczego nieświadomej ofiary porusza swoją końcówką ogona. |
| Rozmnażanie |
Dojrzewają płciowo po 2-3 latach życia. Jest jajożyworodna. Późnym latem samica rodzi 10-20 sztuk.
|
| Uwagi | Jest dobrym przykładem ewolucji zbieżnej (konwergencji) w drodze ewolucji wykształciła wiele morfologicznie i funkcjonalnie podobnych cech do żmijowatych przez co kiedyś była zaliczana właśnie do rodziny Viperinae. Pierwsi osadnicy nadali jej miano "deaf adder" (głucha żmija) wiąże się... zaloguj się, aby czytać więcej |
| Źródła informacji | LD50 podskórne - "Australia's Dangerous Snakes. Identification, biology end envenoming." Peter Mirtschin, Arne R Rasmussen and Scott A Weinsteindawka jadu - "Australia's Dangerous Snakes. Identification, biology end envenoming." Peter Mirtschin, Arne R Rasmussen and Scott A Weinstein |
Informacje
0 Komentarze